 |
Το βρέφος καταλαβαίνει από την αρχή, πόσο τρυφερή μάνα είσαι |
Άρα
το βρέφος χρειάζεται χάδια, την οσμή της μητέρας, τη φωνή της μητέρας
που παίρνει μορφή κουβέντας, νανουρίσματος. Μια σωστή μητέρα τα κάνει
αυτόματα, δε χρειάζεται να της τα πώ εγώ. Άλλα σήμερα πολλές μητέρες
ρωτάνε: «Γιατί νά του μιλάω άφού δεν καταλαβαίνει;».
Κείμενο του ψυχιάτρου -ψυχοθεραπευτή Ματθαίου Γιωσαφάτ
Πρέπει να τους εξηγήσω ότι το παιδί
χρειάζεται την φωνή τους, και μάλιστα κατ’ επανάληψιν. "Έτσι γίνεται
και ή πρώτη γνωσιακή κατανόηση του κόσμου. Πέρα από την αίσθηση του
εαυτού πλέον ή μητέρα ξέρει. Άφ’ ότου υπάρχουν άνθρωποι, λέει λέξεις και
δείχνει κιόλας. «Αυτή είναι ή μυτούλα, αυτά είναι τ’ αυτιά...». Και τα
επαναλαμβάνει, τα επαναλαμβάνει και έτσι συνδέεται ό ήχος με την
αντίστοιχη έννοια. Αυτές είναι οι πρώτες έννοιες πού μαθαίνουμε, οδηγούν
δε στην δημιουργία της γλώσσας, μιας συμβολικής αναπαράστασης και
κατανόησης του κόσμου.
Μέσα από τις λέξεις ζούμε, δημιουργούμε αισθήματα. Αν λέει μια γυναίκα ότι μ’ αγαπά, αισθάνομαι καλά. Αν λέει ότι με μισεί, αισθάνομαι άσχημα... από μία λέξη. Αν πει την λέξη Γιαπωνέζικα, πού δεν καταλαβαίνω, δεν νιώθω τίποτε, δεν μου δημιουργούνται αισθήματα. Τα πρώτα αισθήματα, της μαμάς, τα μαθαίνουμε τότε, με τις πρώτες λεξούλες. Όταν λέει ότι μάς αγαπά, αλλάζει ο τόνος της φωνής και μέσα άπ’ αυτό καταλαβαίνουμε, νιώθουμε ευχαρίστηση, και στην συνέχεια εννοούμε ότι σημαίνει κάτι καλό. Άλλο πράγμα απαραίτητο τον πρώτο χρόνο είναι οί χειρισμοί, πώς πιάνει ή μητέρα το παιδί, πώς το βάζει στο στήθος της, πώς του δίνει το γάλα ακόμη κι αν είναι από μπουκάλι, αν δεν μπορεί να θηλάσει. Είναι ανεπίτρεπτο αυτό πού κάνουν ορισμένες μητέρες: βάζουν το παιδί να ξαπλώνει στην κούνια του, τοποθετούν κι ένα μαξιλάρι και τού χώνουν το μπουκάλι στο στόμα... το αφήνουν να τρώει και πάνε να κάνουν τις δουλειές τους.
Πάρα πολλά βρέφη έχουν πνιγεί έτσι- εκτός, όμως, από το πνίξιμο, δημιουργούνται καμιά φορά αισθήματα φοβερού άγχους. Αν το μπουκάλι είναι πολύ ζεστό ή πολύ κρύο- αν ή τρύπα της θηλής είναι μεγάλη και πνίγεται ή μικρή και δεν περνάει το γάλα. Το παιδί όμως έχει άγχος να φάει. Αυτό το βλέπουμε αργότερα σε τροφικές διαταραχές πού έχουμε όλοι: άλλα παιδιά πάχος, άλλα νευρική ανορεξία, πράγματα πού σχετίζονται πολλές φορές μ’ αυτό το πρωτογενές άγχος: θα φάω - δεν θα φάω- θα επιβιώσω - δεν θα επιβιώσω. Ή σωστή μητέρα το κρατάει αγκαλιά ακόμη κι αν ταΐζεται με μπουκάλι- ποτέ δεν θα το αφήσει μόνο του. Το κρατάει αγκαλιά και όχι ανάποδα. Πολλές το τοποθετούν στα πόδια τους, τού βάζουν και στο στόμα το μπουκάλι και μιλούν με την φίλη τους. Αυτά μπορεί να γίνουν που και που. Αλλά το παιδί πρέπει να βλέπει την μάνα του, να αισθάνεται την αγκαλιά, και, έστω, να τρώει αντί της θηλής από το μπουκάλι, πάντα με την προσοχή της μαμάς αν ρουφάει καλά ή όχι, ότι το γάλα δεν είναι πολύ ζεστό ούτε και πολύ κρύο. Έχω δει μητέρες πού δίνουν στο βρέφος μπουκάλι που το ακουμπάς και καίει. Το παιδί απλώς κλαίει και αυτή νομίζει ότι έχει κάτι και αναρωτιέται. Αν συμβεί και με την θηλή ότι συμβαίνει με το μπουκάλι, να μην είναι αρκετά ανοικτή ή οπή, ένας παιδίατρος και ένας γυναικολόγος πρέπει να επέμβουν, για να δουν τί μπορεί να γίνει... Aπόσπασμα από το βιβλίο "Μεγαλώνοντας μέσα στην ελληνική οικογένεια. Ευχαριστούμε τις εκδόσεις Αρμός για την ευγενική παραχώρηση του υλικού. http://www.boro.gr/
Μέσα από τις λέξεις ζούμε, δημιουργούμε αισθήματα. Αν λέει μια γυναίκα ότι μ’ αγαπά, αισθάνομαι καλά. Αν λέει ότι με μισεί, αισθάνομαι άσχημα... από μία λέξη. Αν πει την λέξη Γιαπωνέζικα, πού δεν καταλαβαίνω, δεν νιώθω τίποτε, δεν μου δημιουργούνται αισθήματα. Τα πρώτα αισθήματα, της μαμάς, τα μαθαίνουμε τότε, με τις πρώτες λεξούλες. Όταν λέει ότι μάς αγαπά, αλλάζει ο τόνος της φωνής και μέσα άπ’ αυτό καταλαβαίνουμε, νιώθουμε ευχαρίστηση, και στην συνέχεια εννοούμε ότι σημαίνει κάτι καλό. Άλλο πράγμα απαραίτητο τον πρώτο χρόνο είναι οί χειρισμοί, πώς πιάνει ή μητέρα το παιδί, πώς το βάζει στο στήθος της, πώς του δίνει το γάλα ακόμη κι αν είναι από μπουκάλι, αν δεν μπορεί να θηλάσει. Είναι ανεπίτρεπτο αυτό πού κάνουν ορισμένες μητέρες: βάζουν το παιδί να ξαπλώνει στην κούνια του, τοποθετούν κι ένα μαξιλάρι και τού χώνουν το μπουκάλι στο στόμα... το αφήνουν να τρώει και πάνε να κάνουν τις δουλειές τους.
Πάρα πολλά βρέφη έχουν πνιγεί έτσι- εκτός, όμως, από το πνίξιμο, δημιουργούνται καμιά φορά αισθήματα φοβερού άγχους. Αν το μπουκάλι είναι πολύ ζεστό ή πολύ κρύο- αν ή τρύπα της θηλής είναι μεγάλη και πνίγεται ή μικρή και δεν περνάει το γάλα. Το παιδί όμως έχει άγχος να φάει. Αυτό το βλέπουμε αργότερα σε τροφικές διαταραχές πού έχουμε όλοι: άλλα παιδιά πάχος, άλλα νευρική ανορεξία, πράγματα πού σχετίζονται πολλές φορές μ’ αυτό το πρωτογενές άγχος: θα φάω - δεν θα φάω- θα επιβιώσω - δεν θα επιβιώσω. Ή σωστή μητέρα το κρατάει αγκαλιά ακόμη κι αν ταΐζεται με μπουκάλι- ποτέ δεν θα το αφήσει μόνο του. Το κρατάει αγκαλιά και όχι ανάποδα. Πολλές το τοποθετούν στα πόδια τους, τού βάζουν και στο στόμα το μπουκάλι και μιλούν με την φίλη τους. Αυτά μπορεί να γίνουν που και που. Αλλά το παιδί πρέπει να βλέπει την μάνα του, να αισθάνεται την αγκαλιά, και, έστω, να τρώει αντί της θηλής από το μπουκάλι, πάντα με την προσοχή της μαμάς αν ρουφάει καλά ή όχι, ότι το γάλα δεν είναι πολύ ζεστό ούτε και πολύ κρύο. Έχω δει μητέρες πού δίνουν στο βρέφος μπουκάλι που το ακουμπάς και καίει. Το παιδί απλώς κλαίει και αυτή νομίζει ότι έχει κάτι και αναρωτιέται. Αν συμβεί και με την θηλή ότι συμβαίνει με το μπουκάλι, να μην είναι αρκετά ανοικτή ή οπή, ένας παιδίατρος και ένας γυναικολόγος πρέπει να επέμβουν, για να δουν τί μπορεί να γίνει... Aπόσπασμα από το βιβλίο "Μεγαλώνοντας μέσα στην ελληνική οικογένεια. Ευχαριστούμε τις εκδόσεις Αρμός για την ευγενική παραχώρηση του υλικού. http://www.boro.gr/
